Ik heb de neiging te antwoorden dat ze slaapt.
Of dat ze ligt te rusten .
Tot ik haar (weer) tot leven wek...
...op de vier blanco panelen.
Zelden heb ik met een writers blok gezeten, wel lang zitten sjieken hoe ik een zin moest fomuleren, maar gebrek aan stof? Zelden of nooit.
Ik heb die vier panelen toch een tijd bekeken.. De verwachtingen zijn hoog want zoon gelooft in mijn kunnen. Hij weet niet hoe aartsmoeilijk ik dat eerste schilderen met acryl vond dat ik notabene aarzelend in 't voorjaar aanving. Mijn eerste was een vis, mijn tweede een indiaan op aquarelpapier.
Wat scheelt er met jou, vroeg de meester, waarom schilder jij niet op canvas?
't Is drempelvrees, zei ik. Ben ik canvas waardig, wou ik hem zeggen.
Lang ben ik met die eerste canvas bezig geweest, nu onlangs niet zonder hartepijn aan Sander, mijn tweede zoon gegeven want het betrof zijn kind.
Het gezichtje had ik al drie keer oververfd en toen aan de meester gevraagd of hij het wou doen.
En plots was alles herkenbaar voor iedereen, ah ja, dat is 'm.
Mijn merites niet maar ik was gek op dat schilderijtje: De Eikeltoren.
Ideeën zijn er genoeg.
